Ταξίδι…

ΠΕΡΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΙΣΩ…

Επιστροφή στην πατρίδα λοιπόν και στην ελληνική γραφή. Θα χάσω πολύ σε ταχύτητα γραφής και –ίσως- αμεσότητα έτσι, αλλά χαλάλι… Ο οργανισμός μου πάντως ακόμα προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα (περισσότερο στα διατροφικά παρά στην αλλαγή ώρας).

Αρχικά, ήθελα να αναφερθώ στις γενικές εντυπώσεις του ταξιδιού αν και δεν έχει περάσει και πολύς καιρός και κατά κάποιο τρόπο «είμαι ακόμα εκεί». Συνειδητοποίησα όμως ότι έχω αρκετό καιρό να γράψω και έχω αφήσει πολλά γεγονότα έξω. Όπως για παράδειγμα την ομολογία του Πήτερ στο μπαρ του ξενοδοχείου μας στην Mysore ότι μέχρι τα 18-19 είχε του ένα αρκουδάκι που το λέγανε Μπάση (Bassi, όχι τον τραγουδιστή). (Παρακαλώ θερμά όσους ξέρουν ή έχουν γνωρίσει τον Πήτερ να σχολιάσουν επειγόντως! Ευχαριστώ) Επίσης δεν έχω αναφερθεί στον καταπληκτικό μας ξεναγό (φανταστικέ ξεναγέ) ο οποίος πέρα από πολύπλοκες ιστορίες της ινδουιστικής μυθολογίας (ο Πήτερ ήταν σίγουρος ότι τις εφεύρισκε επί τόπου) είχε και μια περίεργη συχνοουρία και δεν έχανε ευκαιρία να πάει προς νερού του! Αυτό έγινε μια φορά που σταμάτησε να μας δείξει κάποιους ορυζώνες («βγάλτε φωτογραφίες…»), κατά την επίσκεψη σε έναν ναό («εσείς πάτε από κει κι έρχομαι κι εγώ…», ο Graham πάντως δεν έχασε ευκαιρία να τον φωτογραφήσει! Επι τω έργω!), και το κορυφαίο όλων, στο ξενοδοχείο κι ενώ μας περίμενε το τελευταίο πρωί για να φύγουμε. Πού είναι το περίεργο θα μου πείτε; Πουθενά αν είχε χρησιμοποιήσει την τουαλέτα του ξενοδοχείου και όχι τον κήπο…

Ορίστε, τώρα ξαναμεταφέρθηκα εκεί και όποια προσπάθεια άλλου σχολίου φαντάζει μάταια… Προτού φύγουμε πάντως συναντηθήκαμε και πάλι με τον Sri σε κλίμα φανταστικό. Μου είχε λείψει πραγματικά και πιστεύω και στα παιδιά αν και τον βλέπουν πιο συχνά απ’ ότι εγώ. Υποσχέσεις για ταξίδι στην Ελλάδα αφού οργανώνεται reunion για του χρόνου. Ο Sri δεν ξέρει αν θα τα καταφέρει αλλά υπόσχεται για κάποια άλλη φορά μαζί με την γυναίκα του (ουάου! Ήθελα να το γράψω αυτό για να δω πώς φαίνεται… δεν μπορώ να το συνηθίσω). Τα παιδιά (Nikhel, Nyat -ο τύπος που δεν θυμόμασταν το όνομά του δηλαδή-) μας συγκίνησαν και πάλι ερχόμενοι στο αεροδρόμιο για αποχαιρετισμό. Κι άλλες αγκαλιές και υποσχέσεις για επικοινωνία και επισκέψεις εκατέρωθεν. Κι ενώ ο Πήτερ έλεγε πριν μέρες ότι δεν θέλει να επιστρέψει λέγοντας χαρακτηριστικά “I ‘ve done India” εγώ πιστεύω πως κάποια στιγμή θα γυρίσω…

Αυτό που έκανε εντύπωση και στα παιδιά κυρίως πάντως πέρα απ’ όλα τα άλλα ήταν ο κόσμος. Πολύ ζεστός, εκπληκτικός. Και αυτό είναι που με κάνει να θέλω να ξαναπάω. Όσο πιο πολύ ταξιδεύω μου φαίνεται τελικά ότι αυτό είναι που έχει την μεγαλύτερη σημασία, το να γνωρίσεις τους ανθρώπους. Να βρεις τα κοινά σημεία (που στην περίπτωσή μας δεν ήταν και λίγα), να δεις τις διαφορές, να μιλήσεις, να γελάσεις, να χορέψεις μαζί τους. Δεν θέλω να υποβιβάσω την αξία του τόπου. Θα ήταν μεγάλο ατόπημα αν δεν είχαμε επισκεφθεί π.χ. το Ταζ Μαχάλ. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω πως το τοπίο αντανακλάται και είναι αλληλένδετο με τους ανθρώπους όπως έχει πεί πιο πριν και με πολύ πιο ωραία λόγια από μένα ο Οδυσσέας Ελύτης.

Αποχαιρετισμός λοιπόν στην χώρα που με φιλοξένησε μισό μήνα και που δεν είχα κανένα πρόβλημα να μείνω κι άλλο τόσο –ίσως και πιο πολύ-. Αποχαιρετισμός και στα παιδιά με τα μεγάλα μάτια. Τα μάτια είναι το κύριο χαρακτηριστικό των Ινδών, μεγάλα και όμορφα. Σχεδόν καθηλωτικά. Επιβίβαση και απογείωση…

Επιστροφή από το Ινδικό φθινόπωρο στο καλοκαίρι και στην Ελλάδα που με υποδέχεται με καύσωνα. Δεύτερη ημέρα εδώ, μια ημέρα ολόκληρη στην θάλασσα και στην παραλία –κυριολεκτικά όμως. Θάλασσα, αέρας, καλή παρέα και ομορφιά ελληνικού τοπίου μόλις 30 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα. Νοσταλγώ και πάλι διακοπές στην θάλασσα – τελικά είμαι πολύ άπληστος και θέλω να τα έχω όλα! Η σκέψη της δουλειάς που με περιμένει σε λίγες μέρες δεν βοηθά ούτε στο ελάχιστο. Ας είναι… Αν περάσει και η μεγάλη φουρτούνα μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη μπορεί να γίνει κάτι, ποιος ξέρει… κάποιες σκέψεις…

Υπόσχομαι αρχειοθέτηση και οργάνωση φωτογραφιών με σκοπό την δημοσίευσή τους εδώ. Κάθε φωτογραφία είναι και μια ιστορία όπως και κάθε ιστορία φέρνει άλλη ιστορία. Θα προσπαθήσω να σχολιάσω όταν πρέπει, όσο πρέπει…

Αναμείνατε συνέχεια…

posted by Buffos @ 9:48 AM