Ταξίδι…

Tuesday, May 20, 2008

Συναυλία

Friday, June 01, 2007

Καλό Ταξίδι Αμαλία...

Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...

Tuesday, May 22, 2007

Αρχίστε Ιστιοπλοία

Ναι, το ξέρω, χάθηκα και να με συγχωρείτε... Πνιγόμουν αυτές τις μέρες. Να είστε όλοι καλά και θα επανέλθω

Tuesday, April 24, 2007

Απλά μαθήματα Λαρισαϊκών (part I)

Συντάσσοντας το παρακάτω κείμενο, ένιωσα πραγματικά να δημιουργώ κειμενάκι όμοιο με αυτά στα βιβλία εκμάθησης ξένων γλωσσών τα οποία σου παρουσιάζουν όχι μόνο την γλώσσα, αλλά και την κουλτούρα που πάει μαζί μ’ αυτή! Το απαύγασμα λοιπόν, της Λαρισαϊκής κουλτούρας –αν και για μαθητές επιπέδου elementary καθώς δεν το θεωρώ και τόσο υψηλού επιπέδου- σας δίδεται παρακάτω.

Καφές κι Λάρσα

Ι φραπές που του λεν’ κι φραπουόγαλα ειν’ του καλύτιρου πράμα να φτιάνς στ’ Λάρσα. Του καλύτιρου μέρους να τ’ρουφάς, είν’ αυτούα –ζ’νταχυρουμίου!

Ι σουστός καφές πρέπ’ να κρατάει τουλάχιστου 5 ώρες γιουμάτ’ς. Μαζεύς κόσμου σι σημείου μι μπόλκη πιραντζάδα κι χαζεύς γκουμινάκια να βουλτάρουν απου κείθε σαδώθε. Τώρα που μπαιν’ κι άνοιξ’ κι αρχινάν κι τα βγάζ’ν –ούι ούι μανούλαμ’ τι εχ’ να γιν. Ιέρχουντ’ ουόλες κι σι παίρν’ν του κιφάλ’. Διν έχς ντιπ για ντιπ ουόρεξ να φτιασ’ς τίπουτ’ άλλου.

Ικτός απ’του χάζιμα στις τσούπρες, λες κι απου κανένα μασλάτ’ να πιρνά κ’ η ώρα φχάρστα. Του γκαρσόν’ πρεπ’ να σ’ αλλάζ του νιρό κάθι 10’ -να σι πηριποιείτ. Πρεπ’ να σι φερ’ κι μιζέ (ιντάξ, στου φραπε κανα κουλουράκ’ ή κικακ’ –ουόχ’ τίπτις λουκανικάκια κι κρέπες κι τετοια πράματα που σι φέρνουν στ’ς μπύρες).

Ουόταν τιλιώσ’ς μι τουν καφέ παιρνς την Μιρσέντα που την έχς αυτουνά ζ’μπιζόδρομ’ απάνου κι φεγς!

Ακολουθούν ερωτήσεις κατανόησης.

Ιρουτισ’ς

1 Πού παρκάρς στ’ Λάρσα;
α) ζ’μπιζουδρόμιου
β) ζ’μπιζόδρομ’
γ) κι στα 2
δ) οπ’ βρεις

2 Τι φτιανς ουόταν είσι ζ’νταχυρουμίου;
α) πιν’ς* καφε
β) γλιέπς γκουμινάκια
γ) μασλατ’
δ) ξουδεύς λιφτά

3 Ουόταν πίν'ς* καφέ
α) Μιλας μι του γκαρσόνι
β) τρως κικάκ’
γ) πιν’ς* νιρό
δ) κααάθις μι τσ’ώρις

*Εναλλακτική προφορά του «πιν’ς» είναι «πιντς» αλλά το ν-τ διαβάζεται χωριστά ενώ το τ είναι σχεδόν άφωνο γι αυτό και μπορεί να παραληφθεί. Οι συγγραφείς δεν έχουν εξακριβώσει ακόμα επιστημονικά την ορθότητα καμιάς προτεινόμενης λύσης

Υ.Γ. Για την ακριβέστερη απόδοση του κειμένου θα ‘πρεπε να επιστρατεύσω το φωνηματικό αλφάβητο. Ελπίζω να με συγχωρέσετε για τις όποιες ατέλειες. Ευχαριστώ πολύ τον φίλο kfran για τις πολύτιμες συμβουλές και διορθώσεις!

Sunday, April 22, 2007

Μουσική και εικόνες...

Δυο μεγάλοι καλλιτέχνες συναντιούνται... Η Chavela Vargas, γεννημένη στην Κόστα Ρίκα με καριέρα στο Μεξικό και ο Ισπανός τραγουδοποιός Joaquin Sabina.

Την Chavela θα την ξέρετε ίσως και από τραγούδια της που έχουν ακουστεί σε ταινίες του Pedro Almodovar, όσο και στην ταινία Frida (ήταν εξάλλου από τις μούσες της Frida Kalho με την οποία και είχε σχέση). Έγινε -λέει- πολύ γνωστή στην εποχή της για την φράση "γιατί στο Μεξικό σε καλούν για ένα ποτηράκι και φεύγεις στις 5 το πρωί..."

Τώρα, εμένα αυτό κάτι μου θυμίζει -και δεν έχω πάει ποτέ στο Μεξικό.

Οι φωνές και των 2 είναι πραγματικά ξεχωριστές και ιδιόρρυθμες. Αυτό που κάνει όμως το βιντεάκι ξεχωριστό, είναι οι εικόνες του Salvador Dali... Απολαύστε το και καλή σας εβδομάδα...

Από μουσικές πάντως, εκκρεμούν πολλές προτάσεις!

Α! και χρόνια πολλά στους Γιώργηδες και τις Γεωργίες! Να μας χαιρόμαστε παιδιά

Thursday, April 19, 2007

Vamos Intibah!!!

Δεν ξέρω αν τα παιδιά θέλανε να υπονοήσουν ότι... πάνε στην Θήβα. Πάντως αυτοί που ακούτε -όσο αυτό είναι πρώτο ποστ- είναι οι intibah, που εμφανίστηκαν και στο χάπενινγκ "οι καταλήψεις βγαίνουν στον δρόμο" (όπως καταλαβαίνετε ήταν κάτι μήνες πριν)

Μινιμάλ ενορχηστρώσεις, πολύ καλή φωνή, ο πιο πιωμένος κιθαρίστας που έχω δει ποτέ μου (ακούστε την 2η φωνή στα ρεφρέν -αν τα καταλάβετε- και θα δείτε), λιτή και μεστή σκηνική παρουσία (4 άτομα ως εξής: αριστερά κιθαρίστας/χειριστής αστυνομικής σειρήνας, κέντρο τραγουδιστής/ τουμπερλεκίστας, δεξιά αγόρι και κοπέλα με ράστα που κουνιούνται και κουνάνε κι ένα ντέφι που και που) συνθέτουν τα κομμάτια του παζλ που ονομάζεται intibah.

"Είμαστε οι intibah, κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει". Έτσι παρουσιάστηκαν, με κυπριακή προφορά (Κύπριοι γαρ...). Πάντως είχαν πολύ κέφι και στο τέλος πετούσαν cd τους στο κοινό.

Ένα cd δώσανε και στον σταθμό απ' όπου κι εγώ έκανα το ριπάρισμα.

Άντε και στα δικά μας... Αν ποτέ ηχογραφήσουμε θα σας έχω κομματάκι (άλλο στυλ βέβαια...)

Α! ναι... Ακούτε intibah και την "Αφύπνιση"

Wednesday, April 18, 2007

Ντρίγκι ντρίγκι ντρίγκι το κουδουνάκι

Μετά απο τόσες αναφορές στους περίφημους ποδηλατοδρόμους της Λάρισας τόσο στα σχόλιά του εδώ μπλογκ όσο και αλλού είπα να επανέλθω στο θέμα του ποδηλάτου...

Είχα γράψει και 2 πράγματα για την μακρόχρονη σχέση μου με το ποδήλατο και πώς μεγάλωσα με αυτό αλλά θα ξεφύγουμε πολύ σε μάκρος. Ίσως σε άλλο ποστ, εάν θελήσω να γίνω εξομολογητικός...

Πρόσφατα πήρα ποδηλατάκι και στην Θεσσαλονίκη. Το τελευταίο έπρεπε να μείνει κρυφό από τους δικούς μου γιατί αν και 27 χρονών γομάρι, ανησυχούν για μένα οι ανθρώποι. Τελικά ο στόχος δεν επετεύχθη αφού φρόντισε ο Χάινριχ γι αυτό (ο ελληνογερμανός πατέρας του συγκατοίκου, αλλά αυτό είναι ιστορία για άλλο ποστ… ή μάλλον ο Χάινριχ είναι ιστορία για ξεχωριστό βιβλίο). Εδώ πρέπει να πω ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι καθόλου φιλική πόλη για ποδηλάτες. Ούτε οι πεζοί ούτε οι οδηγοί είναι εξοικειωμένοι με την ύπαρξή τους. Οι μεγάλες οδικές αρτηρίες παραείναι μεγάλες. Αλλά και στα στενά τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά. Το μόνο που σώζει την κατάσταση είναι η παραλία – αλλά και εκεί από το μέγαρο μέχρι σχεδόν την Μπότσαρη εκτελούνται έργα για νέο πάρκο (χαλάλι του αν γίνει). Οι αποστάσεις πολλές φορές μπορεί να είναι μεγάλες ενώ οι ανηφόρες οδυνηρές (το καθημερινό Καλαμαριά – κέντρο ειδικά αν μένεις ψηλά στην Καλαμαριά μπορεί να είναι κουραστικό). Παρόλα αυτά οι ποδηλάτες αυξάνονται σιγά-σιγά, ενώ έχουν οργανωθεί και αρκετές ποδηλατοπορείες. Αν πηγαίνεις κι εσύ με ποδήλατο μπορείς να παρατηρήσεις πολλούς ποδηλάτες -ίσως λόγω ίδιας ταχύτητας. Και δεν μιλάω για την παραλία όπου είναι δεδομένη η ύπαρξή τους, αλλά και μέσα στην αστική ζούγκλα. Κρυμμένοι κάπου ανάμεσα στα οχήματα, γλιστρούν αθόρυβα πίσω από τα εκκωφαντικά μηχανοκίνητα δίκυκλα. Υπάρχει μάλιστα και μια ιδιότυπη αλληλεγγύη μεταξύ ποδηλατών. Περιμένοντας σε φανάρι περνά από μπροστά μου μεσήλικας ποδηλάτης και μου απευθύνει χαιρετισμό:

- Γεια σου ποδηλάτη!

- Γεια χαρά!

- Όλα καλά;

- Μια χαρά, εσύ;

Μετά πώς να μη συνεχίσεις με χαμόγελο και εκείνη την κρυφή περηφάνια πως ανήκεις στο χωριό του Αστερίξ περιτριγυρισμένος από λεγεωνάριους!

Παρόλα αυτά η κατάσταση στην Θεσσαλονίκη είναι τέτοια που για πολύ καιρό θα είμαστε πολιορκημένοι Γαλάτες. Υποδομή για τους ποδηλάτες δεν υπάρχει (πέρα από τον χώρο της παραλίας). Η έλλειψη παιδείας και συνήθειας από πλευράς οδηγών και πεζών (αν δεν ακούγεται – δεν υπάρχει) είναι φανερή και δεν βλέπω κανέναν να προσπαθεί να κάνει οτιδήποτε για την βελτίωση της κατάστασης. Όσοι κυκλοφορούν εκεί με ποδήλατο, είναι μάλλον καταδικασμένοι να είναι γραφικοί. Κρίμα να μην μπορούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα ποδηλατοκρατούμενων πόλεων του εξωτερικού ( Άμστερνταμ, Κοπεγχάγη) που έχουν πλεονέκτημα τόσο λόγω επίπεδης /απλόχωρης διαμόρφωσης άλλα και νοοτροπίας του κόσμου

Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα: την Λάρισα. Πόλη επίπεδη, μικρή σε έκταση, με ήδη αρκετά ποδήλατα και με κάποια χιλιόμετρα ποδηλατόδρομους. Όντως υπάρχει πολύς κόσμος που κυκλοφορεί ποδηλατώντας και μάλιστα διαφόρων ηλικιών... Από γραφικούς παππούδες μέχρι παιδιά που πάνε στο φροντιστήριό τους. Μηχανόβιος φίλος από την Πάτρα έφτασε σε σημείο να μιλήσει για «ευρωπαϊκά πράματα» (τηρουμένων των αναλογιών και σε συνδυασμό με την έλλειψη μεσαίων/μεγάλων μηχανών). Τα πράγματα πάντως θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα μιας και υπάρχει τόσος κόσμος που κατεβάζει το αυτοκίνητό του στο κέντρο για να μην κουραστεί ή γιατί έτσι έχει μάθει που επικρατεί ένας πανικός. Τόσο στην κίνηση όσο και στο παρκάρισμα. Ας μη μιλήσουμε για τα παρκαρισμένα στους ποδηλατόδρομους αυτοκίνητα...

Οι ποδηλατόδρομοι μπορεί να μην είναι τόσο λειτουργικοί ακόμα, μιας και όταν είναι μέρος του πεζοδρομίου τους καταπατούν οι πεζοί ενώ όταν είναι μέρος του δρόμου τους «κλείνουν» τα αυτοκίνητα (εδώ να πω πάντως πως όταν χτύπησα κουδουνάκι σε 2 οικοδόμους στην Ανθ Γαζή ο ένας είπε στον άλλο -που δεν έπαιρνε χαμπάρι- να κάνει στην άκρη γιατί «είναι ποδηλατόδρομος»!!!). Αυτά όμως που πιάσαν τόπο, είναι τα πάρκινγκ για ποδήλατα στους πεζοδρόμους της πόλης (για να πούμε και κάτι καλό). Όσα δεν έχουν ξεχαρβαλωθεί χρησιμοποιούνται συνεχώς –αν και καμιά φορά με λάθος τρόπο (ποδήλατα λάθος παρκαρισμένα).

Γεγονός είναι πως αρκετοί ποδηλάτες (και ο υπογράφων – ειδικά όταν βιάζεται) χρησιμοποιούν τον δρόμο, πράγμα που –όπως και να το κάνεις- έχει μια κάποια επίπτωση στην ασφάλειά σου. Στην Δανία, κύριο μέλημα των οδηγών είναι να μην εμπλακούν σε ατύχημα με ποδηλάτη γιατί ο ποδηλάτης έχει πάντα δίκιο (προτεραιότητα). Εδώ καλύτερα να μην το συζητήσουμε. Ήθελα να καταλήξω ότι ακόμα και στην Λάρισα που είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα, υπάρχει δυνατότητα βελτίωσης καθώς επίσης και πρωτοβουλίες που θαφτήκανε εντελώς. Για παράδειγμα τα ποδήλατα της αστυνομίας (κάτι ωραία mountain bike που γράφουν police). Ρωτώ: έχει δει κανείς στην Λάρισα αστυνομικό ποδηλάτη; (ρητορική η ερώτηση…)

Το άλλο; Είχα σκεφτεί κάποτε ότι ο δήμος θα έπρεπε να δίνει κίνητρα στον κόσμο να μπαίνει στο κέντρο με ποδήλατα ως εξής: στα περιφερειακά πάρκινγκ να δίνει δωρεάν σε όσους αφήνουν το αυτοκίνητό τους ένα ποδήλατο για να κινηθούν στην πόλη το οποίο και θα επέστρεφαν για να πάρουν τα κλειδιά και το αυτοκίνητό τους. Ε, κάποια στιγμή πολύ αργότερα είδα σε ένα πάρκινγκ αυτοκινήτων να σαπίζουν κάτι σκουριασμένα ποδήλατα στη σειρά που έγραφαν «δήμος Λάρισας». Και λέω εγώ τώρα, αν τυχόν υπήρξε κάτι σαν αυτό που σκέφτηκα (έστω και στα χαρτιά) γιατί δεν το διαφήμισε – διέδωσε κανείς;

Μου φαίνεται πως από τέτοια προγράμματα, μόνο τις επιχορηγήσεις ξέρουμε να τρώμε...