Κατάληψη φορέβα! (yeah)
Επιτέλους λίγη βροχή στην πόλη να μα θυμίσει την εποχή στην οποία βρισκόμαστε. Η μυρωδιά του βρεμένου χώματος, που κυριαρχεί στην πανεπιστημιούπολη, ήταν πάντα από τις αγαπημένες μου. Βγαίνοντας λοιπόν έξω, περιπλανούμενος για λίγο στο πολυτεχνείο ανακάλυψα την έκθεση κόμιξ που στεγάζεται στην κατάληψη. Πρέπει να πω βεβαίως ότι έχουν γίνει και άλλες εκθέσεις κόμιξ εδώ και εκτός κατάληψης, αλλά σήμερα θέλω να εξάρω τον πολιτιστικό – κουλτουριάρικο χαρακτήρα της κατάληψης.
Επιτομή της κουλτούρας στην κατάληψη αυτή ήταν δίχως άλλο για ακόμα μια φορά η βραδιά ποίησης. Φυσικά η προαναγγελθείσα ώρα έναρξης στις 10:00 που άλλαξε κάπως αργά σε 11:00, σήμαινε ότι κατά τις 12:00 η βραδιά θα είχε μάλλον ξεκινήσει. Παρόλα αυτά και ελέω γενέθλιων της πολύ καλής μου φίλης Ε, έχασα το πρώτο μέρος της βραδιάς το οποίο όπως έμαθα αργότερα ήταν και το πιο κουλτουριάρικο. Χρησιμοποιώντας όμως την φοβερή μου δύναμη της πειθούς (λεω να βγάλω και βιβλίο σύντομα...), έπεισα και την Ε και τον φίλο της Δ, να έρθουν στην βραδιά (άλλο που δεν θέλανε) μεταφέροντας έτσι, τον εορτασμό των γενέθλιων της Ε (τα οποία, παρελθούσης της ώρας είχαν περάσει πια), στο υπόγειο αμφιθεατράκι των αρχιτεκτόνων (σαν κουλτουριάρικη εκδήλωση που σέβεται τον εαυτό της, η βραδιά έπρεπε να γίνει στον χώρο των «καλλιτεχνών με πτυχίο»).
Φτάσαμε λοιπόν λίγο πριν το δεύτερο μέρος της βραδιάς όπου θα γινόταν και ένα αφιέρωμα στην «πανκ» ποίηση. Τώρα αυτό, κάτι σε κόλπο του μάρκετινγκ μου έκανε αλλά πολύ ήθελα να το ακούσω. Ο μουσικός συμπαραγωγός «αιώνιος», ήταν εκεί για να μας υποδεχθεί και προθυμοποιήθηκε να μας προσθέσει στην λίστα των αναγνωστών –χωρίς να μας ρωτήσει πάντως-. Τουλάχιστον μας πληροφόρησε, οπότε είχαμε στην διάθεσή μας και 5’ για να διαλέξουμε τι θα διαβάσουμε. Ένα ποίημα του Γουόλτ Γουίτμαν – το πρώτο που είδα στο βιβλίο- θα μου έδινε την δυνατότητα να τσεκάρω τι μου έχει μείνει από σκοτσέζικη προφορά, μετά από 1 χρόνο στην Γλασκόβη και μάλιστα μπροστά σε κοινό.
Το δεύτερο μέρος λοιπόν ξεκίνησε πολύ όμορφα, όπως κάθε βραδιάς ποίησης που σέβεται τον εαυτό της με ποίημα της Σάρα Κέην για την παράνοια και τον θάνατο. Το ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ. Ευτυχώς οι φλέβες μας μείνανε ανέπαφες, διότι ακολούθησε μια σειρά ποιημάτων με κύρια συστατικά τους τις λέξεις «τσιμπούκι», «πίπα», και «σπέρμα», άκρως διδακτικών μιας και μάθαμε πώς είναι το τσιμπούκι στα λατινικά, που από την άλλη μας προβλημάτισαν ιδιαιτέρως, επιφορτίζοντάς μας με μια πρόκληση: να βρούμε πώς λένε το τσιμπούκι στην εποχή μας καθώς, όπως μάθαμε, όλες οι ονομασίες του έχουν καπαρωθεί από άλλους αιώνες.
Μετά ήρθε και η ώρα μου. Μπορώ να πω ότι ένοιωσα περήφανος απαγγέλλοντας το ποίημα του Walt ο οποίος όπως έμαθα ήταν εεε... Αμερικάνος, στην διάλεκτο των παιδιών με τα κιλτ, οπότε καμία σχέση, αλλά ακούστηκε καλά. Νομίζω. (Ντομάτες μια φορά δεν πέσανε ενώ και τα γέλια δεν ήταν πάρα πολλά). Πάντως στο ίντερνετ που τον είδα είναι ένας πολύ ωραίος τυπάς με καπέλο! Η βραδιά έκλεισε όπως έπρεπε με ποιήματα για τον θάνατο δηλαδή. Α! Και ένα ερωτικό. Μετά απ’ όλα αυτά αισθανθήκαμε συγκλονισμένοι και κλείσαμε εκεί την βραδιά δίχως να δούμε τον κύκλο των χαμένων ποιητών τον οποίο είχε και πριν μια εβδομάδα η τηλεόραση.
Στην επόμενη βραδιά ποίησης πάντως θα είμαι σίγουρα από την αρχή και με δικό μου βιβλίο.
Τώρα σας αφήνω γιατί πάω να δω την έκθεση κόμιξ και να φαω και κάτι – έχω ψοφήσει από την πείνα αλλά... χόρτασα με πνευματικό φαί (τρομάρα μου)!!!
Να είστε όλοι καλά
Υ.Γ. Οι φώτο είναι απο την διεθνή έκθεση κόμιξ που είχε γίνει στο λιμάνι κατά τον Σεπτέμβρη αν θυμάμαι καλά και όχι απο την τωρινή. Είναι πάντως απολαυστικές
Συμπαράσταση!!!
Δόξα το Θεό, ας είναι καλά ο καλός μου φίλος καλλιτέχνης και ενίοτε σκηνοθέτης Αγγελιέρι. Μόλις είχαμε μια διεξοδική συζήτηση για τα πάντα (όχι αυτά τα ασπρόμαυρα αρκουδάκια που απασχολούν τους οικολόγους) και μέσα σ’ αυτά ήταν και η Πράγα.
Ο Αγγελιέρι λοιπόν έχει επισκεφθεί την πόλη «κόσμημα του Γαλαξία» και περιχαρής τον άκουσα να συμφωνεί με τα λεγάμενά μου (και γραπτά μου σε προηγούμενο ποστ). Μου ήρθε να τον φιλήσω και να ιδρύσω τον «ελληνικό σύλλογο εχθρών της Πράγας». Δυστυχώς είναι μακριά για το πρώτο, ενώ το δεύτερο το έχει αναλάβει ο δικηγόρος και μάνατζέρ μου.
Μέχρι τώρα που λετε νόμιζα πως ήμουν μόνος μου ή σχεδόν μόνος στην Ελλάδα με αυτές τις απόψεις ή ότι έχω κάποιο κληρονομικό κουσούρι στο DNA μου (βλέπετε ούτε και στους γονείς μου άρεσε και τόσο η πόλη). Ο Αγγελιέρι τολμώ να πω με απενοχοποίησε. Του αφιερώνω το ποστ. Κάτω η Πράγα. Κάτω και η αναθεώρηση του άρθρου 16 και του άρθρου 24! (με συγχωρείτε... παρασύρθηκα)
ΑΓΚΑΡΤΑ... Όλοι το ξερουν!
Έχω μείνει πολύ πίσω τελικά. Συνηθισμένος από την εποχή όπου οι σινεμάδες αλλάζανε έργο κάθε Παρασκευή πήγα εψές να δω επιτέλους το “Paris, je t’aime”. Δεν έχω ιδέα ποιος εισηγήθηκε να γίνονται οι αλλαγές ταινιών κάθε Πέμπτη, αλλά μου χάλασε την –κινηματογραφική- βραδιά γιατί ταινία δεν είδα. Κάθε εμπόδιο για καλό όμως, αφού η βραδιά συνεχίστηκε πολύ όμορφα με καλή παρέα και πολύ καλή μουσική που μας φέρνει και στο θέμα μας...
Ένα πράγμα για το οποίο είναι γνωστή η Πράγα αλλά και η Τσεχία γενικότερα είναι η μουσική της παράδοση. Και η καρδιά της σύγχρονης Πράγας χτυπάει σίγουρα σε ρυθμό τζαζ. Στην πόλη βρίσκονται αρκετά μαγαζιά με ζωντανή τζαζ ενώ διοργανώνονται και φεστιβάλ τζαζ μουσικής.
Μια εξαιρετική μουσική σκηνή στην οποία παραβρεθήκαμε ήταν και το agharta, από το οποίο και η φωτογραφία. Σύμφωνα με τον φίλο και λάτρη της Πράγας Σβολ, είναι από τα μέρη τα οποία οφείλει κάποιος να επισκεφθεί και έχει απόλυτο δίκιο. Σ’ αυτό που δεν είχε καθόλου δίκιο -όπως ήμασταν καταδικασμένοι να διαπιστώσουμε- ήταν το γεγονός πως το μαγαζί είναι πολύ γνωστό και... «ρωτήστε εκεί.... όλοι το ξέρουν».
Ύστερα λοιπόν από ένα βράδυ άσκοπης περιπλάνησης στο κέντρο της Πράγας ρωτώντας καμία δεκαριά διαφορετικά άτομα, περπατώντας απο την όπερα ώς το ποτάμι και έχοντας πιο πριν –βλακωδώς- σβήσει το μήνυμα στο κινητό όπου υπήρχε και η διεύθυνση του μαγαζιού, την άλλη μέρα κάναμε το σωστό και... πήγαμε σε ένα ίντερνετ καφέ. Το agharta λοιπόν, βρίσκεται δίπλα από την κεντρική πλατεία και αυτοί που δουλεύουν στο μαγαζάκι παραδίπλα δεν το έχουν ακουστά (κάναμε το τεστ έτσι για να σιγουρευτούμε).
Το μαγαζί πραγματικά άξιζε. Ακούσαμε μοντέρνα τζαζ από ένα αξιόλογο τρίο (πιάνο, κοντραμπάσο, ντραμς). Ο πιανίστας πολύ καλός και μελωδικός. Ο μόνος που είχε ηχογραφήσει και προσωπική δουλειά. Ο ντράμερ (ο μεγαλύτερος σε ηλικία) κατέβαζε την μπύρα του με ρυθμό μισό ποτήρι ανά γουλιά, έπαιζε καλά (ενίοτε τα έσπαγε), αλλά έχασε κάνα-δυο νότες (ο Αντώνης του βρήκε πιο πολλά λάθη). Με δυο λόγια: ωραίος. Ο κοντραμπασίστας έπαιζε παπάδες αλλά προσωπικά με ενοχλεί όταν οι μουσικοί διαβάζουν τα πάντα από παρτιτούρες ειδικά σε ένα είδος μουσικής όπου –υποτίθεται- θριαμβεύει ο αυτοσχεδιασμός.
Ως κοινό, υπήρχαν όπως πάντα οι κλασικοί Έλληνες (κόντευαν τους μισούς) και πολλοί Γάλλοι. Βέβαια οι περισσότεροι Έλληνες κατέφθασαν αρκετή ώρα μετά την έναρξη οπότε τραπεζάκι, ούτε για δείγμα. Εμείς που το παίξαμε ευρωπαίοι και πήγαμε μισή ώρα πριν, διαλέξαμε το καλύτερο (μόνο 1 ή 2 ήταν ρεζερβέ). Ο χώρος είναι μικρός αλλά ιδιαίτερα ατμοσφαιρικός και όμορφος, οπότε μην αργείτε αν θέλετε να κάτσετε.
Αν βρεθείτε Πράγα, επισκεφθείτε το –τσεκάρετε αν θέλετε και το πρόγραμμά του στο ίντερνετ. Αλλά είπαμε... Διευθυνσούλα, google map (ή ρωτήστε κάποιον ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ, και ΟΧΙ για το μαγαζί) και... καλή διασκέδαση.
Όσο για μένα... πήρα μπλουζάκι και CD (καταναλωτικό θύμα κετς)
Αχ, Πράγα... Τι μου θύμισες τώρα...
Είμαι πολύ χαρούμενος γιατι μόλις διαπίστωσα ότι η ταινία “Paris, je t’aime” παίζεται ακόμα σε αίθουσα της πόλης οπότε και μου δίνεται η ευκαιρία να πάω να την δω. Κατα τ’ άλλα, ο καιρός στην υπό κατάληψη Θεσσαλονίκη εξακολουθεί να είναι υπέροχος, ενώ το κέντρο το μεσημεράκι ήταν ήσυχο –σχεδόν γαλήνιο (λόγω πορείας και απεργίας φυσικά).
Και μιας και πιάσαμε 2 μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις στο στόμα μας μέχρις στιγμής (δεν θέλω σχόλια...) ας πούμε και δυο λογάκια για την Πράγα. Ή μάλλον, δυο λέξεις για το θέμα που μας απασχόλησε στην τελευταία μας ραδιοφωνική εκπομπή. Με άλλα λόγια, το «μην πάτε Πράγα σε περίοδο διακοπών».
Η Πράγα είναι γενικά μια όμορφη πόλη, όμορφη σαν και άλλες πόλεις που υπάρχουν στην Ευρώπη, οπότε δεν μπορώ να καταλάβω καλά την φρενίτιδα που έχει πιάσει την πλειοψηφία των Ελλήνων σχετικά με την «πιο όμορφη πόλη της Ευρώπης», μη σου πω και του κόσμου.... (βέβαια ... σαν την Χαλκιδική δεν έχει –να μην ξεχνιόμαστε κιόλα(ς)- αλλά δυστυχώς η Χαλκιδική δεν είναι πόλη οπότε δεν πιάνεται. Είναι πάντως το κορυφαίο μέρος του γαλαξιακού συστήματός μας.)
Όταν μιλάω για Πράγα και για πλειοψηφία των Ελλήνων, το εννοώ. Είμαι σίγουρος ότι στις γιορτές πάνω από τους μισούς Έλληνες βρέθηκαν εκεί. Κάτι Ιταλοί, κάτι Ισπανοί και ελάχιστοι –πλέον- Γερμανοί, πάσχιζαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους –αλλά τους είχαμε χαλαρά. Οι δε Τσέχοι, την είχαν μυριστεί την δουλειά και την κάνανε νωρίς-νωρίς από την Πράγα. Πραγματικά πρέπει να μείνανε μόνο όσοι δουλεύανε για τους τουρίστες, και αυτό φαινόταν από τον τρόπο που δουλεύανε. Σου φέρνανε τον καφέ (αν δεν στον κοπανούσαν, καλή φάση..!) και ένιωθες μέσα από τα δόντια τους να σου ρίχνουν 2-3 χριστοπαναγίες (από τις τελευταίες είδαμε και σε βιτρίνες). Καλά, για ευχαριστώ και τέτοια, ούτε λόγος να γίνεται. Αφού πραγματικά ήθελα να μάθω πως είναι το «ευχαριστώ» (δυστυχώς δεν γνωρίζω λέξη τσέχικα), αλλά δεν το άκουσα από κανέναν για να το πιάσω στον αέρα.
Έλληνες παντού λοιπόν και έτυχε και άτομο που δεν το πετυχαίνουμε στην Θεσσαλονίκη να το βρούμε στην Πράγα. Μετά από λίγο το συνηθίζεις κάπως... Τι συνηθίζεις δηλαδή... συμβιβάζεσαι ήθελα να πω. Στα μόνα μέρη όπου πετύχαμε ελαχιστοποίηση των Ελλήνων ήταν στην ανηφόρα για το κάστρο και στο μουσείο του Κάφκα που είναι ίσως το αξιολογότερο πράγμα που είδαμε στην πόλη. Η μεγιστοποίηση πετυχαίνεται εύκολα –που αλλού;- στα μαγαζιά.
Κατά τ’ άλλα δεν μπορεί να σου μείνει και κάτι διαφορετικό από την πόλη. Τι να δεις; Τα όμορφα κτήρια; ΟΚ... Ντόπιους δεν έχει (στο κέντρο τουλάχιστον). Α! Φωτεινή εξαίρεση ένα πολύ μικρό μαγαζάκι πολύ κοντά στην πλατεία, σε ένα μικρό δρομάκι, που όλως περιέργως μάζευε σχεδόν αποκλειστικά Τσέχους. Δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα από το μπαράκι, του οποίου ο ιδιοκτήτης πάντως είναι φαν της λάτιν μουσικής. Έλληνες πάμπολλους αλλά και πολλούς τουρίστες. Τι παλμό της πόλης μπορείς να πιάσεις; Ειδικά μέσα σε λιγοστές μέρες... Γι αυτό σας λέω... Πράγα και περίοδος διακοπών δεν κάνουνε χαΐρι. Πηγαίνετε όποτε άλλοτε θέλετε, και αν περάσετε καλά, πείτε το και σε μας!
Απόγευμα στην πόλη
Χτεσινή φωτογραφία απο την παραλία της Θεσσαλονίκης. Η απογευματινή βόλτα άξιζε τον κόπο... Καλή χρονιά και χρόνια πολλά σε όλους. Θα τα πούμε σύντομα
