Κατάληψη φορέβα! (yeah)
Επιτέλους λίγη βροχή στην πόλη να μα θυμίσει την εποχή στην οποία βρισκόμαστε. Η μυρωδιά του βρεμένου χώματος, που κυριαρχεί στην πανεπιστημιούπολη, ήταν πάντα από τις αγαπημένες μου. Βγαίνοντας λοιπόν έξω, περιπλανούμενος για λίγο στο πολυτεχνείο ανακάλυψα την έκθεση κόμιξ που στεγάζεται στην κατάληψη. Πρέπει να πω βεβαίως ότι έχουν γίνει και άλλες εκθέσεις κόμιξ εδώ και εκτός κατάληψης, αλλά σήμερα θέλω να εξάρω τον πολιτιστικό – κουλτουριάρικο χαρακτήρα της κατάληψης.
Επιτομή της κουλτούρας στην κατάληψη αυτή ήταν δίχως άλλο για ακόμα μια φορά η βραδιά ποίησης. Φυσικά η προαναγγελθείσα ώρα έναρξης στις 10:00 που άλλαξε κάπως αργά σε 11:00, σήμαινε ότι κατά τις 12:00 η βραδιά θα είχε μάλλον ξεκινήσει. Παρόλα αυτά και ελέω γενέθλιων της πολύ καλής μου φίλης Ε, έχασα το πρώτο μέρος της βραδιάς το οποίο όπως έμαθα αργότερα ήταν και το πιο κουλτουριάρικο. Χρησιμοποιώντας όμως την φοβερή μου δύναμη της πειθούς (λεω να βγάλω και βιβλίο σύντομα...), έπεισα και την Ε και τον φίλο της Δ, να έρθουν στην βραδιά (άλλο που δεν θέλανε) μεταφέροντας έτσι, τον εορτασμό των γενέθλιων της Ε (τα οποία, παρελθούσης της ώρας είχαν περάσει πια), στο υπόγειο αμφιθεατράκι των αρχιτεκτόνων (σαν κουλτουριάρικη εκδήλωση που σέβεται τον εαυτό της, η βραδιά έπρεπε να γίνει στον χώρο των «καλλιτεχνών με πτυχίο»).
Φτάσαμε λοιπόν λίγο πριν το δεύτερο μέρος της βραδιάς όπου θα γινόταν και ένα αφιέρωμα στην «πανκ» ποίηση. Τώρα αυτό, κάτι σε κόλπο του μάρκετινγκ μου έκανε αλλά πολύ ήθελα να το ακούσω. Ο μουσικός συμπαραγωγός «αιώνιος», ήταν εκεί για να μας υποδεχθεί και προθυμοποιήθηκε να μας προσθέσει στην λίστα των αναγνωστών –χωρίς να μας ρωτήσει πάντως-. Τουλάχιστον μας πληροφόρησε, οπότε είχαμε στην διάθεσή μας και 5’ για να διαλέξουμε τι θα διαβάσουμε. Ένα ποίημα του Γουόλτ Γουίτμαν – το πρώτο που είδα στο βιβλίο- θα μου έδινε την δυνατότητα να τσεκάρω τι μου έχει μείνει από σκοτσέζικη προφορά, μετά από 1 χρόνο στην Γλασκόβη και μάλιστα μπροστά σε κοινό.
Το δεύτερο μέρος λοιπόν ξεκίνησε πολύ όμορφα, όπως κάθε βραδιάς ποίησης που σέβεται τον εαυτό της με ποίημα της Σάρα Κέην για την παράνοια και τον θάνατο. Το ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ. Ευτυχώς οι φλέβες μας μείνανε ανέπαφες, διότι ακολούθησε μια σειρά ποιημάτων με κύρια συστατικά τους τις λέξεις «τσιμπούκι», «πίπα», και «σπέρμα», άκρως διδακτικών μιας και μάθαμε πώς είναι το τσιμπούκι στα λατινικά, που από την άλλη μας προβλημάτισαν ιδιαιτέρως, επιφορτίζοντάς μας με μια πρόκληση: να βρούμε πώς λένε το τσιμπούκι στην εποχή μας καθώς, όπως μάθαμε, όλες οι ονομασίες του έχουν καπαρωθεί από άλλους αιώνες.
Μετά ήρθε και η ώρα μου. Μπορώ να πω ότι ένοιωσα περήφανος απαγγέλλοντας το ποίημα του Walt ο οποίος όπως έμαθα ήταν εεε... Αμερικάνος, στην διάλεκτο των παιδιών με τα κιλτ, οπότε καμία σχέση, αλλά ακούστηκε καλά. Νομίζω. (Ντομάτες μια φορά δεν πέσανε ενώ και τα γέλια δεν ήταν πάρα πολλά). Πάντως στο ίντερνετ που τον είδα είναι ένας πολύ ωραίος τυπάς με καπέλο! Η βραδιά έκλεισε όπως έπρεπε με ποιήματα για τον θάνατο δηλαδή. Α! Και ένα ερωτικό. Μετά απ’ όλα αυτά αισθανθήκαμε συγκλονισμένοι και κλείσαμε εκεί την βραδιά δίχως να δούμε τον κύκλο των χαμένων ποιητών τον οποίο είχε και πριν μια εβδομάδα η τηλεόραση.
Στην επόμενη βραδιά ποίησης πάντως θα είμαι σίγουρα από την αρχή και με δικό μου βιβλίο.
Τώρα σας αφήνω γιατί πάω να δω την έκθεση κόμιξ και να φαω και κάτι – έχω ψοφήσει από την πείνα αλλά... χόρτασα με πνευματικό φαί (τρομάρα μου)!!!
Να είστε όλοι καλά
posted by Buffos @ 5:43 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home